تفسیر آیه 33 سوره قاف

«خشیت» به آن خوف و ترسى گفته مى شود كه برخاسته از معرفت و عظمت خداوند باشد.
پذیرایى مطلوب آن است كه سفره را نزد مهمان ببرند، نه مهمان را نزد سفره. چنانكه حضرت ابراهیم، سفره را نزد مهمانان برد، «فقرّبه الیهم»(32) در قیامت نیز بهشت را نزد پرهیزكاران مى برند تا نیازى به طىّ مسافت نباشد. «ازلفت الجنة للمتّقین»
دوزخیان را به دوزخ پرتاب مى كنند، «القیا فى جهنّم»(33) امّا بهشتیان را تكریم كرده و بهشت را به آنان نزدیك مى كنند. «اُزلفت الجنة»
به دوزخیان وعید عذاب داده شده و آنان را تهدید مى كنند، «قَدّمتُ الیكم بالوعید»(34) ولى به بهشتیان نوید و بشارت داده مى شود. «هذا ما توعدون»
رسول خداصلى الله علیه وآله به ابن مسعود فرمود: اى پسر مسعود! از خداوند در نهان چنان بیمناك باش كه گویا او را مى بینى و اگر تو او را نمى بینى او تو را مى بیند. سپس این آیه را تلاوت فرمود: «مَن خشى الرّحمن بالغیب…»(35)
در قرآن از سه نوع قلب سخن به میان آمده است:
الف) قلب سلیم، «الاّ مَن أتى اللّه بقلب سلیم»(36) كه از شرك، نفاق، كینه و عیوب دیگر سالم باشد.
ب) قلب مُنیب، «و جاء بقلب منیب»(37) كه بعد از لغزش، به درگاه خدا توبه و انابه مى كند.
ج) قلب مریض، «فى قلوبهم مرض»(38) كه در آن نفاق و ناباورى نسبت به معارف الهى است و اگر به حال خود رها شود، مرض او روز به روز گسترده تر مى شود.
32) ذاریات، 27.
33) ق، 24.
34) ق، 28.
35) بحار، ج 74، ص 111.
36) شعراء، 89.
37) ق، 33.
38) بقره، 10.