آیه
إِنَّ الَّذِينَ قَالُواْ رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُواْ فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ
ترجمه
همانا كسانى كه گفتند: پروردگار ما تنها خداست، سپس (بر ایمان و گفته خود) پایدارى كردند، هیچ بیمى بر آنان نیست و اندوهگین نخواهند شد.
نکته‌ها
مراد از گفتن «ربّنا اللّه»، تنها لفظ نیست، بلكه انتخاب راه حق و پایدارى بر آن است. در واقع مهم تر از اظهار ایمان واقرار به توحید، استقامت و پایدارى بر آن است. «ثمّ استقاموا»
«خوف» ترس و هراس نسبت به آینده است و «حُزن» مربوط به گذشته است.
سخن حق، باید اظهار شود، «قالوا ربّنا اللّه» استمرار و پایدارى بر آن باشد، «ثم استقاموا» و همراه با عمل باشد. «بما كانوا یعملون»
انسان به طور طبیعى، خواهان آرامش و رفاه و زندگانى جاوید است و خداوند، راه رسیدن به تمام این خواسته ها را در گرو ایمان و عمل صالح پایدار مى داند.
پایدارى بر حق مشكل است، ولى با پاداش بزرگى مثل بهشتِ پر نعمت و دور از حزن واندوه، آسان مى شود. لذا باید كارهاى سخت را با پاداش هاى بزرگ جبران كرد.
پیام‌ها
1- به موقعیّت فعلى خود مغرور نشویم و صِرفِ اظهار ایمان را كافى ندانیم، بلكه استقامت بر آن و سرانجام و آینده را در نظر بگیریم. «قالوا ربّنا اللّه ثمّ استقاموا» (چنانكه حضرت یوسف پس از نجات از سختى ها و رسیدن به عزیزى مصر، فرمود: «توفّنى مُسلماً والحقنى بالصالحین»(56) خدایا! مرا مسلمان بمیران و با نیكان محشور گردان)
2- ایمان به خدا، خوف از دیگران را از بین مى برد. «ربّنا اللّه… لاخوف علیهم»
3- تنها كسانى از گذشته خود پشیمان نمى شوند كه همواره در راه خدا حركت مى كنند. «ربنّا اللّه ثم استقاموا… لا هم یحزنون»
4- جزاى استوارى ایمان و استمرار نیكى ها، جاودانه بودن در بهشت و نعمت هاى بهشتى است. «استقاموا… خالدین فیها»
5 – بهشت، پاداش اهل عمل است، نه اهل سخن. «جزاءً بما كانوا یعملون»
56) یوسف، 101.
